Η φτώχεια και η ανεργία που πλήττει τους νέους είναι παγκόσμιο φαινόμενο και η εκστρατεία για την εξάλειψή του απαιτεί διεθνή κινητοποίηση και διακρατική συνεργασία. Η ανάγκη δημιουργίας νέων στρατηγικών και εφαρμογής νέων προγραμμάτων και πολιτικών, προσαρμοσμένων στα διαφορετικά δεδομένα κάθε χώρας, είναι άμεση, ώστε να δοθούν αποτελεσματικές λύσεις στο τεράστιο αυτό πρόβλημα.

Πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά και συντονιστικό στη διεθνή εκστρατεία για την καταπολέμηση της φτώχειας, που είναι κι ένας από τους Αναπτυξιακούς Στόχους του ΟΗΕ για την Χιλιετία, και της ανεργίας στους νέους, παίζει το δίκτυο ΥΕS (Youth Employment Summit ). Εκτείνεται ήδη σε 55 χώρες, οι οποίες έχουν ανταποκριθεί θετικά στην παγκόσμια πρόκληση για την εξάλειψη της ανεργίας των νέων και η στρατηγική του κινείται πάνω στους εξής 4 βασικούς άξονες:

Η καταστροφή του πλανήτη μας δεν είναι σημερινό πρόβλημα. Είναι πρόβλημα δεκαετιών που γιγαντώθηκε μέσα σε μια διεθνή οικονομία που αναπτυσσόταν με φρενήρη ρυθμό-χωρίς ηθικά διλήμματα- και σε μια διεθνή κοινότητα που εθελοτυφλούσε και έκλεινε τα αυτιά της στα μηνύματα των περιβαλλοντικών οργανώσεων και των ευαισθητοποιημένων πολιτών.

Σήμερα, δεν αμφιβάλλει κανείς πια οτι βρισκόμαστε στην «ώρα μηδέν». Ότι αν δεν συντονίσουμε τη δράση μας κι αν αυτή η δράση δεν είναι στοχευμένη στην καρδιά του προβλήματος, το στοίχημα για τη σωτηρία του πλανήτη θα έχει χαθεί.

Αυτός ο αγώνας που όλοι μαζί πρέπει να αναλάβουμε δεν είναι ένας «άψυχος αγώνας».

Στην αυγή της νέας χιλιετίας, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών συνέταξε τη Διακήρυξη της Χιλιετίας, για να θέσει νέους στόχους και να επιβεβαιώσει τους παλαιούς, θέτοντας για πρώτη φορά τόσο επίσημα την έννοια της «συλλογικής ευθύνης», την ανάγκη ύπαρξης μιας συλλογικής συνείδησης για την ευθύνη που ο καθένας από μας, και όλοι μαζί, πρέπει να αισθανόμαστε απέναντι στο μέλλον του πλανήτη και στο δικαίωμα όλων των ανθρώπων να ζήσουν με αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και ισότητα, στο δικαίωμα να ζουν ελεύθεροι και από άλλα είδη σκλαβιάς όπως είναι η πείνα, η φτώχια, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η αρρώστια, ο αναλφαβητισμός…

Έτσι από το 2000,

Ως Αειφόρος Ανάπτυξη ορίζεται η «ανάπτυξη που καλύπτει τις ανάγκες του παρόντος χωρίς να θέτει σε κίνδυνο τη δυνατότητα των μελλοντικών γενεών να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες». Αυτό σημαίνει ότι κάθε σύγχρονο κράτος οφείλει να εντάσσει στα αναπτυξιακά του προγράμματα και τη μέριμνα για τις μελλοντικές γενιές.

Η Αειφόρος Ανάπτυξη αποσκοπεί στο να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των ατόμων διαφυλάσσοντας παράλληλα το περιβάλλον τους σε βραχυπρόθεσμη, σε μεσοπρόθεσμη και, κυρίως, σε μακροπρόθεσμη βάση.

Ο στόχος της Αειφόρου Ανάπτυξης είναι τριπλός:

• Οικονομική ανάπτυξη
• Κοινωνικά δίκαιη ανάπτυξη
• Περιβαλλοντικά βιώσιμη ανάπτυξη

Η στρατηγική για την Αειφόρο Ανάπτυξη,

Αν και το δικαίωμα του παιδιού στην εκπαίδευση είναι κατοχυρωμένο από τη Διεθνή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού, αν και η υποχρεωτική εκπαίδευση στα ανεπτυγμένα αλλά και λιγότερο ανεπτυγμένα κράτη αποτελεί νόμο του κράτους εδώ και πολλές δεκαετίες, τα στοιχεία για έλλειψη βασικής εκπαίδευσης των παιδιών και των ενηλίκων σε όλο τον κόσμο, εξακολουθούν να συγκλονίζουν.
Σύμφωνα με την UNESCO:

• 115 περίπου εκατομμύρια παιδιά βρίσκονται σήμερα εκτός σχολείου.

  100 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσβαση σε βασική εκπαίδευση

  862 εκατομμύρια ενήλικοι δεν έχουν καμιά μόρφωση.

Όμως η μόρφωση και η εκπαίδευση για όλους είναι καταλυτικοί και ζωτικοί παράγοντες για την απελευθέρωση των ανθρώπων από την άγνοια,

Η γνώση είναι όπλο, πλούτος και οδηγός στη ζωή κάθε ανθρώπου. Γι’ αυτό η εκπαίδευση και η πρόσβαση σε πηγές γνώσης και πληροφόρησης είναι πρωταρχικό δικαίωμα των παιδιών, των νέων αλλά και των ενηλίκων. Η ανάπτυξη της προσωπικότητας και των δεξιοτήτων, η δυνατότητα έκφρασης, η σύλληψη νέων ιδεών, δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς την παιδεία και την πρόσβαση σε πηγές γνώσης.

Η επικοινωνία και η κατανόηση ανάμεσα στους ανθρώπους βασίζεται στην παιδεία και τη γνώση. Η προσωπική πρόοδος και η ευημερία κάθε ανθρώπου εξαρτώνται από την παιδεία του και τη δυνατότητά του να εμπλουτίζει τις γνώσεις του, διευρύνοντας το πνεύμα του.

Το γεγονός ότι στις σύγχρονες κοινωνίες συνυπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικό πολιτισμό, θρησκεία και γλώσσα έχει δημιουργήσει μια σειρά προβλημάτων- φτώχια, κοινωνικό αποκλεισμό, διακρίσεις, βία, κακοποίηση και εκμετάλλευση- τις συνέπειες των οποίων πληρώνουν κυρίως τα παιδιά.

Αυτά τα δεδομένα οδήγησαν τον τον ΟΗΕ να ορίσει το έτος 2001 ως «Έτος διαλόγου ανάμεσα στους λαούς», με σκοπό να επισημάνει ότι ο δρόμος για την ειρηνική και αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων στις σύγχρονες κοινωνίες, περνάει μέσα από την αλληλοκατανόηση των λαών, την παραδοχή και την αποδοχή της διαφορετικότητας στο χρώμα, τη γλώσσα, τις παραδόσεις, τις νοοτροπίες.

Για την προώθηση αυτού του διαλόγου ο ρόλος του πολιτισμού και της παιδείας είναι καθοριστικός.

Ο ΟΗΕ ανακήρυξε το έτος 2000 «Διεθνές έτος για τον Πολιτισμό Ειρήνης» και την δεκαετία 2001-2010 «Διεθνή δεκαετία για τον Πολιτισμό Ειρήνης και Αποφυγής της Βίας», με σκοπό να στείλει σ’ ολόκληρο τον πλανήτη το μήνυμα ότι η Ειρήνη μπορεί να εδραιωθεί μόνο αν χτίσουμε το μέλλον μας πάνω σε έναν Πολιτισμό Ειρήνης, μόνο αν βάλουμε στη καθημερινότητα μας, στο σπίτι, στα σχολεία., στη δουλειά, τις αξίες του Πολιτισμού Ειρήνης: τον σεβασμό στον άνθρωπο, στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, την ανοχή, την κατανόηση… […]

Ο ΟΗΕ ανακήρυξε το έτος 2000 «Διεθνές έτος για τον Πολιτισμό Ειρήνης» και την δεκαετία 2001-2010 «Διεθνή δεκαετία για τον Πολιτισμό Ειρήνης και Αποφυγής της Βίας», με σκοπό να στείλει σ’ ολόκληρο τον πλανήτη το μήνυμα ότι η Ειρήνη μπορεί να εδραιωθεί μόνο αν χτίσουμε το μέλλον μας πάνω σε έναν Πολιτισμό Ειρήνης, μόνο αν βάλουμε στη καθημερινότητα μας, στο σπίτι, στα σχολεία., στη δουλειά, τις αξίες του Πολιτισμού Ειρήνης: τον σεβασμό στον άνθρωπο, στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, την ανοχή, την κατανόηση…

Γιατί είναι πλέον σαφές ότι η Ειρήνη δεν μπορεί να εδραιωθεί εκ των άνω αφού οι μεγάλοι της γης,